Sinds 1 juli 2017 past Wallonië zijn eigen strategie inzake tewerkstellingsmaatregelen toe. Ze zijn gerationaliseerd, gemoderniseerd en vereenvoudigd. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig om er een succes van te maken.

Maar de activeringsmaatregelen voor de jongeren en de langdurig werklozen, de voornaamste doelgroepen van de uitzendsector, kennen sindsdien grote problemen.

Ter herinnering: de techniek van de activering is een tussenkomst in het loon voor een bedrag dat overeenstemt met de "activering" van de werkloosheidsuitkering van de betrokkene. Dit bedrag wordt afgetrokken van het brutoloon. Het rechtstreekse gevolg daarvan is dat het loon in twee delen wordt uitbetaald: het geactiveerde gedeelte wordt betaald door een uitbetalingsinstelling (Hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen of uitbetalingsinstellingen van de vakbonden), terwijl het eigenlijke loon logischerwijs door de werkgever wordt betaald.

Het administratieve mechanisme veroorzaakt altijd een lichte vertraging tussen de uitbetaling van het loon en de ontvangst van de geactiveerde uitkering.

Die vertraging is echter ontspoord en is ondertussen opgelopen tot twee keer zo lang en in heel wat gevallen nog meer.

Gevolg: boze uitzendkrachten die zonder geld zitten, dat hen wel degelijk verschuldigd is, klant-bedrijven die op hun beurt ongerust zijn bij het idee dat hun uitzendkracht misschien wel opstapt omdat hij/zij niet volledig en binnen een redelijke termijn wordt uitbetaald. En tot slot is er het uitzendkantoor, dat machteloos moet toekijken en niets kan doen om de werking van dit administratieve circuit te verbeteren en mogelijk met twee ontevreden klanten zit.

Federgon betreurt deze toestand al enkele maanden en roept iedereen op zijn verantwoordelijkheid te nemen om het probleem voor eens en voor altijd uit de wereld te helpen.

Het kan niet dat uitzendkrachten het slachtoffer zijn van technische problemen, van een gebrek aan kennis over de nieuwe administratieve regels of van de traagheid waarmee elk van de partijen die bij deze fijnmechanica betrokken zijn, haar verplichtingen nakomt. En toch stellen we vandaag vast dat velen onder hen onder deze gebrekkige gang van zaken te lijden hebben en dus het onschuldige slachtoffer zijn van zaken waar ze geen vat op hebben.

Ook de ondernemingen zijn het slachtoffer, zowel de gebruiker als het uitzendbedrijf. Zij lopen immers het risico dat ontevreden uitzendkrachten de arbeidsrelatie beëindigen. De uitzendsector is de belangrijkste motor voor instroom op de arbeidsmarkt, en activering is een maatregel die essentieel is om een kwetsbaar publiek de kans te geven geleidelijk op de arbeidsmarkt in te stromen. Elk individu, ongeacht zijn functie en competenties, heeft er belang bij dat deze instroominstrumenten optimaal functioneren.

Als dat niet lukt, moeten we de afschaffing van het activeringssysteem en de omvorming ervan naar RSZ-verminderingen opnieuw overwegen. Volgens ons moet het spreekwoord "loon naar werken" voortaan luiden: "op tijd uitbetaald loon naar werken".